შენ მოდიოდი მზედ, წვიმად, ქარად,

                           ცხენის ფაფარზე ეკიდე ბრჭყალით,

                           ხელისგულებზე ჟონავდი სისხლად...

                          და სიმღერებად მიჰყვებოდი მდინარის ჩქერებს.

                          აღზევანიდან  ბრუნდებოდი მარილით ცრემლად,

                          კოცნით, ალერსით იხუტებდი გულში დამაშვრალს,

                          კვირტივით ლაღად იღვიძებდი

                          მწყემსის, წმინდანის, მეციხოვნის და სხვათა სულში.

                         ამოდიოდი მაფშალიის თეთრი ყელიდან,

                          ლოცვა-კურთევად,

                          სიხარულად, ოხვრა- გოდებად

                         მუხის ფოთლებზე, ვარდის შტოზე ნამივით თრთოდი...

                         ვაზის ცრემლებად იღვრებოდი ქართულ მიწაზე,

                         მთიდან მოვარდნილ მდინარედ ქუხდი,

                         ცისკრის ზარებად გუგუნებდი ენავ,მზიანო,

                          გზააბნეულთ შუქად ენთე, ენავ წყლიანო!

                         თამარის ლაშქარს წინ უძღოდი ამღერებული,

                         გამარჯვებული ბრუნდბოდი დიდგორით-გელათს

                        და მოაღწიე დღემდე ზღაპრულ ფრინველის დარად

                        ცრემლად, ტკივილად, სიხარულად,

                        ქართულო ენავ!

                        სულ იმზიანე,

                        ფრთებად გქონდეს უკვდავება მარადიული,

                        სულ ინავარდე, ლხინის, დღეობის იყავ მეუფე

                        და შენი ცეცხლით ვთბებოდეთ მარად-

                        დარიალიდან-პონტოს კარამდე,

                        ენავ ქართულო,

                        ჩემო ენავ,

                        ენავ ღვთიურო,

                        ფიქრად, ოცნებად ანთებულო,

                        უკვდავებად მარადიულო!